maandag 21 maart 2011

Rust nu maar zacht lieve Enlil ...

Lieve allemaal,


Afgelopen donderdag was de begrafenis van Enlil. Het was heftig, zwaar en zeer emotioneel. Maar prachtig. Het was een uitvaart die hij verdiende. Het was heel zwaar toen de kist de kerk binnen werd gedragen. Zijn zus heeft nog een 'speech' gehouden, net zoals 3 klasgenoten, zijn mentor en de directrice. 


We hebben een brief van school ontvangen waaruit ik kon opmaken dat zijn familie vrijdag is langs geweest op school, en de gedenkhoek heeft gezien. 
De gedenkhoek is afgebouwd en er hangt een plank met een witte roos en kaars aan de muur. Natuurlijk met een foto van hem. Alle tekeningen, gedichten, brieven en alles wat er bij de gedenkhoek lag, wordt in een groot plakboek gedaan en aan de familie gegeven..


Met het afbouwen van de gedenkhoek wordt bedoeld dat we ondanks de schokkende gebeurtenis verder moeten gaan. De sfeer op school is beter, het blijft nog steeds rustig. Iedere dag staan we stil bij het overlijden van Enlil, ik hoop dat de foto nog lang mag blijven hangen. 


Ik ga zelf het hoofdstuk proberen af te sluiten. Het heeft me veel moeite gekost om dit stuk te schrijven en zoals je ziet is het niet lang geworden, puur omdat ik het zelf nog niet geaccepteerd heb. Ik vind het moeilijk om te beschrijven hoe het donderdag was, het is nog heel erg vers. Ik weet niet of ik er nog iets over zal schrijven. Zijn zus zei op de begrafenis: 'Dit is jou keuze, en die moeten wij accepteren. Hoe moeilijk dat ook is, lieve Enlil.'
Ook wil ik iets belangrijks herhalen wat zij die dag zei: 

"Lieve ouders, let op jullie kinderen. Lieve broers en zussen, let op elkaar. Wat ons is overkomen kan iedereen overkomen. Praat met elkaar."



Dit kan iedereen gebeuren. Enlil was net 15 geworden, maar het kan erger. Je kunt 20 lelijke woorden tegen je broer of zus zeggen, waar je er geen één van meende. Je kunt ook die 20 woorden op schrijven, en het papiertje weggooien. Mijn broertje is 13, ikzelf ben bijna 17. De verschillen zijn heel groot, hij is nog een kindje, en ik ben (bijna) volwassen. Door wat er is gebeurd, kijk ik heel anders naar hem. Alleen uit angst, dat hij ooit zo iets zou doen. Je weet maar nooit. 


De berichten hebben een aparte categorie op mijn site, maar ik moet ook verder. Na een tijdje zullen de berichten verplaats worden naar de categorie "Personal Life". 


Ik wil jullie bedanken voor jullie steunbetuigingen en condoleances. Ik heb er veel aan gehad, het geeft me altijd moed om door te gaan met waar ik mee bezig was! Dankjewel!


En nu...Rust nu maar zacht lieve Enlil...





1 opmerking:

  1. Ah wat erg, ik lees het nu pas anders had ik je al eerder mijn condoleance gegeven :(
    Heel veel sterkte meisje! Ik denk aan je... :(
    Schrijf erover op je blog als je wil, maar schrijf er niets over als je het niet prettig vindt.. doe wat je zelf wil.. jij moet het verwerken.. voor zoiets moeilijks zijn geen regels, iedereen verwerkt dit op zijn of haar eigen manier...
    Dikke knuffel!

    BeantwoordenVerwijderen